Manolo Díaz | Estimado e temido Home Todopoderoso: Diríxome a vostede para facerlle chegar un rogo que espero poida atender. Seguramente oiría falar de min. Son Deus, ese ser que os seus crearon hai moitos, moitisimos anos, cando a súa especie apenas se distinguía do resto dos animais; cando o descoñecemento, o temor, o desexo de protección e a ignorancia facíalles tan vulnerables como calquera outro animal.

Creáronme vostedes ao seu xeito, adornado con todos os seus defectos e virtudes. Naqueles tempos primitivos era ata divertido ser un deus… Mellor dito, ser deuses, porque as súas carencias eran demasiadas como para crear un único deus. Creáronme, pero creáronme escravo das súas crenzas e necesidades. Imaxináronme baixo distintas formas e atributos.

Cada novo crente atábame (e ségueme atando) coas súas cadeas, esixindo de min que lle axudase a paliar a súa dor e o seu descoñecemento. Creáronme (creáronnos) cando aínda non comprendían vostedes o mundo que lles rodeaba e as leis que o rexían. Cando non sabían que podían existir leis que gobernasen o mundo e o universo. Por iso creáronme (creáronnos) tan disparatados. Imaxináronnos conforme ás súas propias fantasías e temores, tan disparatados como só a mente dun neno pode crear a un ser inventado para que lle axude.