Lugo ten sido sementeira de medios hiperlocais, aqueles que agromaban en pequenos concellos ou comarcas e que informaban do que sucedía “a carón” da veciñanza. A crise tamén lles afectou a eles—medios pequeniños, pero necesarios— e así fomos presenciando o peche de moitos deles: “En menos de dous anos, pecharon os dous medios de comunicación de Chantada”.
Quen o di é alguén que o sabe ben. Marifé Macía foi a voz da comarca durante os máis de vinte anos que traballou en Radio Faro-Cadena Ser Chantada e en Televinte. Aínda que ela naceu en Pamplona, a súa nai era de Monforte e mudáronse alí cando Marifé tiña 22 anos. A súa primeira experiencia radiofónica foi en Radio-Radio, unha radio libre que funcionou bastantes anos na cidade do Cabe e na que colaboraba por lecer. “Aos poucos anos abriu Radio Faro en Chantada, no ano 1991, e colléronme. Foi só un ano porque decidiron quedar cunha soa persoa”.
Nesta entrevista do Xornal de Lemos, Marifé Macía confesa sentir “morriña” cando pensa naqueles anos de xornalismo de proximidade.
P: O destino quixo que volveras a Radio Faro algúns anos despois.
R: Si, no 1999 volvín a Chantada. Chamáronme de Televinte, televisión que naceu no 1998 con 20 socios, de aí o nome. Coñecíanme da etapa da Ser e empecei a traballar con eles facendo informativos, presentaba o “Telenovas”. E nese mesmo ano chamáronme de Radio Faro. Susana López Abella non podía seguir co programa, éralle incompatible coa súa dedicación á política. Collín o traballo e compaxineino con Televinte durante un tempo, pero decidín que non podía con todo. Apostei pola radio e quedei só cun programa semanal na televisión.
P: Como xornalista de proximidade que fuches, que é o bo e o malo do oficio?
R: Diríache que todo bo, sobre todo a proximidade e o contacto directo coa xente. Dar as noticias do teu carón é moi gratificante. Establécese unha relación cos oíntes que vai máis alá… E parte mala non hai… Se tivera que poñer unha obxección, por poñer unha, quizais que cando chegan medios de comunicación de ámbito nacional “como que nos teñen menos en conta”.
