Ramón González Rey | Cantos plans irán ao traste polo coronavirus. Grandes e pequenos. Unha escapada necesaria de fin de semana, o noso posto de traballo, unha empresa enteira. Colleitas. Vidas que marcharon e marcharán antes do que lles correspondía.
Nas nosas conversas por videoconferencia, mentres rascamos as barbas descoidadas e vemos como se entreñen e como medran os pícaros das familias, de bebés a nenos, os amigos comentamos o moito que nos tarda tomar unhas cervexas (tomar unhas cervexas non, emborracharnos) no nosos bares de sempre. E ese, quizais, é -á par de quedar na casa- o único acto de resistencia ao que por agora podemos aspirar. E tamén sexa, quizais, un punto de partida.
O PASO DO TEMPO
Cando estudabamos literatura no instituto, na miña adolescencia perenne e estática, na que o mundo enteiro era sempre unha promesa, non entendía nunca como os poetas -as poetas sempre eran, segundo o temario, menos e menos interesantes- teimaban en falar do paso do tempo. O amor, o desamor, a inxustiza e a guerra, a existencia ou non de deus, entendía (ou cría entender) todas esas experiencias. Pero o paso do tempo?
Podes lero artigo completo de Ramón González Rey no Xornal da Mariña. A peza forma parte dun ‘Diario de corentena‘ conxunto que se ha ir escribindo dende o Lugo Xornal, o Xornal da Mariña e o Xornal de Lemos.
