A Audiencia Provincial de Lugo condenou a tres anos de cárcere e a cinco de liberdade vixiada a un pai, de nacionalidade portuguesa, por abusar da súa filla en 2019, ano no que a vítima cumpriu 16 anos.

O tribunal, segundo recolle a sentenza con data do pasado 30 de decembro e contra a que cabe recurso de apelación, considerou probada a existencia de catro episodios de abuso á integridade sexual da menor ao longo do citado ano, no que o pai tiña 39 anos.

O primeiro deles, de acordo co relato de feitos probados, sucedeu cando ambos compartiron a cama do camión no que traballaba o home. Tentou tocar as partes íntimas da menor, pero ela apartoulle a man e advertiulle que llo diría á súa nai se non paraba.

Noutra ocasión, cando se atopaban no domicilio familiar vendo unha película na televisión, o acusado apagou a luz e tocoulle os peitos. Outro día ensinoulle un vídeo pornográfico e díxolle que era “normal” que pais e fillas mantivesen relacións sexuais.

Nunha cuarta ocasión na que levaba á menor a casa dunha amiga en Lugo, o home parou o seu vehículo e tentou tocarlle na zona xenital tras dicirlle que “era máis normal ter relacións cun da familia que cun de fóra”.

Ademais, os xuíces, no relato de feitos probados, afirman que o acusado “exercía un control total sobre as decisións que afectaban ás salidad da súa filla” e que, cada vez que lle pedía permiso, “esixíalle un bico” e, cando ela llo ía a dar, “viraba a cara para que tivese que bicalo na boca”.

A Audiencia de Lugo cualifica os feitos como un delito de abuso sexual e non aplica a reforma do Código Penal aprobada pola Lei Orgánica 10/2022, coñecida como lei de ‘só si é si’, que incluíu este tipo penal nas agresións sexuais, porque non era o Código que estaba vixente no momento dos feitos.

O tribunal destaca que a declaración da vítima reuniu “os requisitos e características que a habilitan plenamente para enervar, por si mesma, a presunción de inocencia do acusado, recoñecendo, mesmo, non lembrar con exactitude ou de modo aproximado, as datas dalgún dos feitos”. Ademais, indica que mantivo o seu relato “ao longo de todo o tempo, nas súas distintas declaracións”.

O fallo tamén subliña que o relato está corroborado por datos e elementos “periféricos”, entre eles as manifestacións dunha traballadora social e da súa profesora, a quen lles contou os feitos e díxolles que non quería denunciar. Foron estas dúas quen, nun primeiro momento, puxeron os feitos en coñecemento da Garda Civil.