A Sala do Civil e Penal do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) confirmou integramente a sentenza da Audiencia Provincial que condenaba a 13 anos de cárcere aos dous pais que maltrataron repetidamente ao seu bebé en Lugo, o que lle ocasionou “gravísimas secuelas” físicas e intelectuais.

A sentenza previa, con data de 3 de novembro de 2022, condenáralles como autores dun delito de lesións e outro de malos tratos habituais no ámbito familiar, polos que lles impuxo a ambos os proxenitores, ademais da pena de cárcere, a inhabilitación para exercer a patria potestade durante 15 anos e a prohibición de achegarse a menos de 500 metros do menor e de relacionarse con el por calquera medio durante 12.

Os procesados tamén deberán abonarlle á vítima, a través da persoa ou entidade que teña asumida a súa tutela, 62.408 euros polo tempo de curación das súas lesións e 900.000 euros polas secuelas sufridas. O alto tribunal galego, nun novo fallo emitido o luns, 24 de abril de 2023, contra o que aínda cabe recurso de casación ante o Tribunal Supremo desestima os recursos presentados por ambos os procesados e confirmou a súa condena de 13 anos.

E é que os maxistrados entenden probado, igual que o fixeron os xuíces de primeira instancia, que desde que o bebé tiña un mes e ata que tiña case tres agredírono “en reiteradas ocasións, propinándolle golpes e zarandeándolo cando se puña a chorar”.

Como consecuencia das agresións, o 16 de agosto de 2019 tivo que ser ingresado na UCI pediátrica do Hospital Universitario Lucus Augusti (HULA) de Lugo. No entanto, dada a súa gravidade, foi derivado ao Hospital A Paz de Madrid.

A pesar de que aínda é imposible determinar o estado clínico definitivo do menor dada a súa curta idade, a Audiencia –na sentenza agora confirmada polo TSXG– subliñou: “Pode asegurarse que mostrará unha perda total da visión do ollo esquerdo e alteración das funcións cerebrais superiores integradas, trastorno da linguaxe e epilepsia”. Ademais, indicou que, “case con total seguridade, requirirá coidados de terceiras persoas en maior ou menor medida durante o resto da súa vida”.

CONDUTA DOLOSA

Os xuíces de primeira instancia consideraron probada a existencia dunha conduta dolosa, non imprudente, pero os condenados recorreron por entender que non quedara probada esa conduta, polo que se vulnerou a súa presunción de inocencia.

Con todo, pese ao “meritorio esforzo dialéctico” dos recorrentes, os maxistrados do alto tribunal galego desestimárono porque os seus argumentos non deixan de ser “unha apreciación discrepante desde o correcto exercicio do dereito de defensa, que non pode prevalecer fronte ao imparcial criterio da sala” tras os feitos probados.

Neste contexto, “os propios acusados” recoñeceron durante o xuízo “que, en momentos puntuais, cando o neno choraba, o zarandeaban para que parase de chorar”. Segundo a súa versión, descoñecían o perigo que iso podería comportar, pero tal alegación, segundo o TSXG, “choca co ditame dos forenses, no sentido de que non teñen ningún tipo de patoloxía que perturbe a súa percepción da realidade, nin as súas posibilidades de coñecemento”.

“Resulta evidente que eran conscientes de que os golpes ou movementos bruscos e agresivos da cabeza podían dar lugar ás lesións de carácter neurológico ou de afectación aos membros orgánicos existentes no cranio no seu conxunto”, confirman os maxistrados.

CONDENA “RAZOABLE”

Non en balde, tamén sinalan que as reiteradas agresións contra o menor non están exentas de proba: “A testifical e periciais, xunto ao propio recoñecemento dos acusados, sequera estes degraden a gravidade das súas accións, pon de manifesto que cada vez que o neno choraba, e non lograban acougalo, optaban pola devandita forma agresiva de aplacación”.

Xunto a isto, o TSXG ve “razoable” a argumentación da Audiencia sobre a pena de 13 anos imposta, por unha banda por un delito de lesións e, por outro, por malos tratos habituais coa agravante de parentesco. A descrición dos feitos, insisten os maxistrados, “pon en evidencia o clima ou estado habitual de violencia que padeceu a vítima, nunha posición de total indefensión respecto de quen eran teóricos garantes do seu benestar e seguridade”.

Os condenados, segundo a sentenza confirmada, tampouco “atenderon debidamente as necesidades do menor, non o mantiveron nas condicións hixiénicas e sanitarias saudables nin cumpriron con algunhas das revisións pediátricas correspondentes ao seu crecemento” e mantiñan o domicilio familiar “en condicións deplorables de falta de hixiene, con acumulación de lixo nas habitacións da vivenda”.