Os médicos e psiquiatras que trataron a Ana Sandamil, a acusada do asasinato da súa filla Desirée Leal, durante o seu ingreso hospitalario tras o crime, vírona desconectada da realidade, nun “episodio disociativo”, e consideran que “esa noite estaba psicótica”.
Así o declararon este xoves na Audiencia de Lugo, na cuarta sesión do xuízo por este crime, ocorrido en maio de 2019, que tivo que repetirse despois de que o TSXG anulase o anterior fallo do xurado por non velo suficientemente motivado en relación ao estado mental da acusada.
Entre os facultativos que declararon este xoves está a psiquiatra que tratou a Sandamil durante todo o seu ingreso hospitalario despois do crime, entre maio e agosto de 2019, e que detectou nela “sintomatoloxía persecutoria”. Decretou o seu ingreso involuntario polo medo a que a muller se quitase a vida. “Eu cría que, se lembraba algo desa noite, podía facerse dano”, explicou.
Aínda que non se lle practicou un test de simulación, esta profesional mostrouse moi segura en que a acusada presentaba “síntomas psicóticos” cando empezou a tratala, tres días despois dos feitos. “Eu creo que esa noite estaba psicótica”, explicou ao xurado.
Entre estes síntomas, o médico dixo que, “polo menos desde febreiro” dese ano, a muller tiña ideas “delirantes”, como que os compañeiros dun curso “a perseguían” ou “lle introduciron droga na bebida”. Tamén “empezou a notar raros aos seus familiares”, concretamente á súa nai, á súa parella e á nena.
“Ela dixo que nalgún momento notaba rara á nena, pero non que tivese que defenderse dela”, apuntou a psiquiatra que, ao longo do ingreso, escoitou dicir a Ana Sandamil que “si cría que lla cambiaron” e que “todo estaba organizado pola súa exparella porque quería quitarlle á nena”.
Tamén á psiquiatra referiulle a “sensación de ruídos” que chegaban dunha casa abandonada contigua á súa, aínda que “nunca chegou a recoñecer” ante ela que fosen “voces”, coma se dixo durante o ingreso en urxencias.
Noutra orde de cousas, a psiquiatra considerou que Ana Sandamil “sempre foi consciente” de que a nena morrera, aínda que inicialmente “tivo a sensación de que non era algo real”, algo que, dixo, “pasa habitualmente nas fases do duelo”. Con todo, “durante moito tempo non foi moi consciente de que se lle acusaba a ela” e a súa contorna, concretamente o seu pai, díxolle que “podería ser a avoa da nena”.
Aínda sufrindo un episodio psicótico, a profesional admitiu que “é posible mentir”, aínda que ela descarta esta opción. “Eu nunca tiven a sensación de que ela me mentise”, explicou.
“COMO IDA”
O médico internista que a explorou á súa chegada a urxencias, pola súa banda, dixo que estaba “serena, tranquila e moi abordable” e que “colaborou en todo momento” coa exploración.
O primeiro psiquiatra que a viu despois dos feitos, pola súa banda, dixo que estaba con “un contacto estraño” coa realidade, “como ida”. “Despois de explorala e estar con ela conversando un intre determinei que estaba nun episodio disociativo ou un episodio depresivo con síntomas de tipo psicótico”, contou. O profesional contou que non tiña un “delirio estruturado” e que, en principio, este non se dirixía cara á súa filla.
Na cuarta sesión do xuízo compareceu tamén a médica de cabeceira de Ana Sandamil, que lle recetó a medicación para durmir. Ante o tribunal, contou que ela non apreciou ningunha sintomatoloxía psicótica, se non só de índole ansiosa.
A AUTORA, SEN “XÉNERO DE DÚBIDAS”
Para concluír, en Lugo recolleuse o testemuño do garda civil que realizou a inspección ocular da casa onde se produciron os feitos. Ante o tribunal, contou que puido observar manchas de sangue nos brazos e a boca da nena, así como na habitación, e restos de salpicaduras na parede e na cabeceira da cama.
En canto á presenza de sangue, o axente contou que a escena foi modificada, dado que a avoa da nena díxolle que “a lavou”. Concretamente, a muller trasladoulle que, despois de que os sanitarios certificasen a morte da menor e subísena á cama –atopábase no chan– ela “limpoulle a cara do sangue que tiña” e “deulle un bico de despedida”, algo que certificou que se atopase ADN da avoa na cara da pequena.
O garda civil explicou que a acusada lle dixo que sospeitaba que a menor tomara unha medicación que tiña disolta en auga para ela mesma na habitación, algo que “non se axusta” cos achados.
“O que hai, para min, é que matou á nena”, dixo a testemuña, que considera que as salpicaduras –de auga con trazodona, segundo o informe forense– na cabeceira e a parede da habitación son coincidentes con que “a nai tente darlle de beber” á nena “un líquido que ela non quere”. Posteriormente, estima que a asfixiou cunha almofada, onde se atoparon restos de sangue e saliva de Desirée.
“Púidoa matar na cama ou no chan, iso sábeo ela, pero hai máis sangue no chan”, destacou o axente. “Sen ningún xénero de dúbidas, a autora do crime é Ana Sandamil”, engadiu.
