A auxiliar de enfermaría con raíces en Becerreá que sobreviviu ao ébola en 2014, Teresa Romero, cargou contra quen “negan” a pandemia do coronavirus e convidoulles a pasarse polo hospital onde segue traballando, no Carlos III de Madrid, para coñecer de primeira man como a covid e “logo saian sen máscara a reivindicar que non hai tal virus”.
Romeu, que pasou polo duro paso de contaxiarse de ébola en 2014 e cuxo can foi sacrificado por este motivo –o que orixinou tensos debates parlamentarios naquel momento, asegura que está “ben” e que, de momento, librouse deste virus. Con todo, afirmou que o que máis lle choca da pandemia é que “haxa xente que o negue”. “Non se como poden facelo”, clamou, antes de convidar: “que veñan aquí ao hospital, que se dean unha volta e o comproben por eles mesmos e logo saian á rúa sen máscara a reivindicar que non hai tal virus”.
A auxiliar de enfermaría participa da idea de que “hai que confiar na ciencia e no medicamento para saír desta crise (sanitaria)”. “Hai que confiar en que saquen algunha vacina. Si que é certo que se pon moitas expectativas no tema da vacina e agora mesmo a única solución que se albisca é a ciencia e o medicamento. Hai que ter confianza neles”, aseverou.
AUMENTO DA PRESIÓN ASISTENCIAL
Ela segue no “mesmo” hospital onde xa traballaba cando se contaxiou de ébola, no Carlos III. Neste sentido, percibiu unha alta “presión asistencial” no devandito centro.
“A presión asistencial está a ser a destes días, desde setembro temos o hospital con coronavirus. Estivemos un tempo sen coronavirus, pero agora estamos outra vez con el”, sinalou, para engadir, a continuación, que a pandemia a mantén “en albas” e apelar á “precaución” para combatela.
Teresa Romeu, que confesa que bota de menos ir a Becerreá, xa que agora non pode saír de Madrid, recoñeceu “algunhas” secuelas como consecuencia do ébola. “Si que poden quedar algúns fantasmas, pero é normal, despois de seis anos quedan cousas que se lembran. Non se reviven xa tanto como ao principio, pero si poden quedar”, recoñeceu.
A auxiliar de enfermaría incidiu en que todo este tempo “non” deixou de ir a Becerreá, aínda que chancea con que “agora non podemos ir”, polas medidas de restrición na capital e a comunidade de Madrid.
