Se facemos correr cara adiante a máquina do tempo, debemos deternos noutro momento clave, os anos trinta. Nesta década, o manifesto A Carta de Atenas senta as bases do novo urbanismo, que queda organizado baixo unha estrita separación dos espazos segundo a súa función: para traballar, para habitar, para descansar, e vías de comunicación para conectalo todo. Unha nova formulación —tomada como referente incuestionable— que priorizaba o movemento privado e que reforzaba uns roles determinados para homes e mulleres.

Así pois, o masculino quedou adscrito á esfera pública, ao traballo produtivo e á racionalidade. O feminino, pola súa banda, quedou suxeito á esfera doméstica, ao traballo reprodutivo, ao coidado e á emocionalidade. Unha posición desfavorable que provocou a feminización da pobreza e a continuación do rol de coidadora das mulleres. Dende ese papel asignado historicamente, os espazos sempre se viviron diferente.

O CAMBIO DE PARADIGMA: O URBANISMO FEMINISTA

Como se habitan os lugares tamén depende de quen os crea, de quen os planifica. A urbanista Amparo Casares comenta que “as cidades teñen a perspectiva de quen as deseña”. Tratouse sempre duns “mecanismos de uso de poder importantísimos” que funcionaron ben como ferramenta para perpetuar actitudes.