A sección segunda da Audiencia Provincial de Lugo condenou, de acordo co veredicto do tribunal do xurado, a prisión permanente revisable a Ana Sandamil polo asasinato da súa filla de sete anos Desirée Leal, ocorrido en Muimenta o 3 de maio de 2019.
En concreto, o tribunal considéraa autora dun delito de asasinato, coa agravante de parentesco, e a atenuante analóxica de alteración mental ou psíquica, aínda que de carácter leve.
Sobre a gravidade dos feitos, a sentenza ten en conta que o ataque se produciu cando a nena “se atopaba durmindo a soas coa súa nai na súa habitación e probablemente adormecida pola trazodona que lle forneceu”, segundo atopouse na autopsia, e considera que a menor non tivo posibilidade algunha de defensa, dada a “absoluta desproporción entre as posibilidades de agresión ou ataque á nena e a súa agresora”.
Así, a maxistrada fai fincapé en que o ataque se produciu “durmindo” e que o instinto levou á menor a tentar defenderse, “pero non había posibilidade algunha de éxito nese intento, ante ese ataque violento e sorpresivo da súa propia nai, decidida a acabar coa súa vida”.
FEITOS ACREDITADOS
O xurado, co seu veredicto de culpabilidade, considerou acreditado que a acusada, quen durmía na mesma cama que a súa filla a noite dos feitos, coa finalidade de acabar coa súa vida, forneceu a Desirée un fármaco con efectos sedantes e, a continuación, “asfixiouna coas súas propias mans, exercendo presión no seu pescozo e obstruíndo tamén as súas vías respiratorias, boca e nariz, para o que puido empregar, ademais das súas mans, algún dos obxectos que había na habitación”, como un coxín.
Posteriormente, recolle a sentenza, “a condenada acudiu ao dormitorio da súa nai, comunicoulle que morrera e inxeriu unhas pastillas sabendo que non lle provocarían a morte“, segundo indicou na resolución. Un dos puntos relevantes deste caso era determinar se, como argumentaba a defensa de Ana Sandamil, non era consciente dos feitos cando se produciron por un suposto trastorno psicótico.
TRASTORNO
Sobre esta cuestión, o xurado, baseándose nos informes da pericial de psicoloxía e de psiquiatría, estimou que non existe unha relación directa entre o trastorno que sofre a acusada, mesmo no seu aspecto de posibles delirios, e a acción de dar morte á súa filla, “máis aló da tensión que nela xeraba a relación das dúas co pai” da menor.
No momento matar a Desirée, segundo o xurado, Ana Sandamil “tiña afectadas as súas capacidades cognitiva e volitiva, de forma significativa ou relevante, pero só de forma parcial e non importante, especialmente a volitiva”. Ademais, considera que se produciu unha “simulación/esaxeración da psicopatoloXía por parte da acusada, sobre todo en canto ás alteracións de memoria”.
A sospeitosa, segundo a resolución, era coñecedora da intención do pai da menor, con quen mantivo unha relación sentimental durante catro anos, de modificar o acordo de custodia, ampliando o réxime de visitas ou reformando a garda e custodia para que fose compartida, co fin de pasar máis tempo coa nena. “Esa foi a principal razón de que dese morte á súa filla”, considerou o tribunal.
Para iso, días antes dos feitos, a condenada indagou en Internet sobre os medios cos cales podía acabar coa vida da súa filla e realizou unha procura dun veleno chamado estricnina.
AFECTADA PARCIALMENTE
De acordo coas conclusións do tribunal do xurado, a condenada está diagnosticada dun trastorno psicótico non especificado e dun trastorno da personalidade de tipo mixto, que, no momento dos feitos, “afectaba parcialmente ás súas facultades mentais e non de forma importante e, por tanto, á súa capacidade para comprender a ilicitud do feito” ou “á súa capacidade de autocontrol”.
Sobre esta cuestión, a maxistrada presidenta considera que as explicacións da condenada e a súa confrontación coas demais probas “nin sequera no que se refire a a súa suposta falta de capacidade, permitirían soster a existencia dunha dúbida razoable ao seu favor“.
Tamén afirma o fallo que, no xuízo, a muller insistiu na falta de recordos sobre os feitos, pero que esta amnesia “foi posta en dúbida pola proba pericial” e apreciábase “selectiva” para a noite dos feitos.
FUNDACIÓN AMIGOS DE GALICIA, SATISFEITA COA CONDENA
Tras coñecerse o fallo, a Fundación Amigos de Galicia, que actuou como acusación popular no xuízo, manifestou a súa satisfacción coa condena, porque “se fixo xustiza”.
Xa no momento do veredicto, a entidade asegurou que “a acusada e a súa familia” dirixiran ” todas as súas accións para a súa defensa”, deixando dun lado os intereses da menor. “Botamos de menos un perdón polo ocorrido á pequena que, á fin e ao cabo, é a maior prexudicada e a única que non pode defenderse pola pena eterna á que a súa nai a condenou”.
