A sección segunda da Audiencia Provincial de Lugo acordou absolver a un mozo acusado de dous delitos de violación, un deles continuado, cometidos sobre quen era a súa parella, unha menor de 17 anos de idade. A denunciante acusou o mozo, co que mantivo unha relación de 11 meses (varios deles de convivencia, nun piso alugado en Vilalba) de obrigala a manter relacións sexuais con penetración anal e vaxinal, empregando a forza física ou a presión psicolóxica.

Con todo, a Audiencia sinala que, a pesar de atribuírlle ao acusado “feitos de violencia sexual gravísimos”, con penetracións non consentidas, devanditos feitos non se recollen no escrito de acusación “cunha mínima concreción”. Respecto diso, o tribunal provincial sinalou que, en procesos deste tipo, a principal carga da proba é a declaración da vítima, que debe reunir uns requisitos de credibilidade, e persistencia na incriminación. Segundo sinala na súa sentenza, neste caso, a declaración da denunciante “non reúne suficientemente as garantías esixibles para fundamentar a condena”.

Así, expón que a moza incorre en “imprecisións diversas” e “contradicións importantes”, ou que o seu testemuño non é compatible coa súa forma de actuar durante a relación (e alude a que a propia moza falaba coa irmá do acusado, sobre a felicidade que sentía, e mesmo ante a eventualidade de quedar embarazada).

Igualmente, sinala que as lesións apreciadas na vaxina polas forenses eran leves, e que mesmo poderían ser compatibles “cun simple rascado”. Ademais, o informe psicolóxico dos peritos apunta que, aínda que o seu testemuño “podería reputarse crible”, existen “importantes dúbidas”. Finalmente, a Audiencia indica que tampouco pode descartarse un ánimo espúreo por parte da moza, debido á ruptura da relación e a que o acusado retomara contacto cunha exmoza.