Nestes días festivos de Semana Santa marchei de viaxe: dei a volta á casa en oitenta horas. O xoves á tardiña montei no coche de San Fernando e funme afastando do escritorio, sen mirar polo retrovisor.

Na miña casa, como no tramo Nadela-Monforte, non se desdobrou o corredor. Aquí non hai moito tráfico, pero ás veces bates con outros viaxeiros de fronte. Hai que ir cos ollos ben abertos e a lámpada do teito acesa. Collín a primeira saída, dirección aira. É unha zona de costa —de costa arriba, digo— perfecta para desconectar. Nesta época do ano, en circunstancias normais, había estar máis concorrida, pero atopeina case deserta. Chovía. Xa volvería outro día.

Mentres tanto, podía aproveitar para facer un pouco de turismo gastronómico. Algo escoitara de que o venres, a iso do mediodía, servían polbo con cachelos na cociña. Non quedaba lonxe, así que desandei uns metros polo corredor e achegueime a ulir que se cocía por alí. Disque era o aniversario dun dos visitantes máis asiduos ao lugar e quixeron agasallalo coa súa comida preferida.

Eu andaba coa vista ergueita, coma quen quere fixarse en todos os detalles arquitectónicos de calquera recuncho. Pero xa dicía eu que aquel sitio me soaba de algo… Hai un par de semanas fora por alí á hora do vermú. Poñían unhas tapas estupendas na barra da fiestra.

A SEGUNDA PARTE DA VIAXE DE CORENTENA

Cun ollo no parte meteorolóxico, aínda bastante desfavorable, continuei o traxecto cara á zona norte da vivenda, para logo desviarme algo ao oeste. Aquel lado da casa era o que mellor vistas tiña. Asomada á ventá, podía ver practicamente toda a aldea. Foto por aquí, foto por acolá. A unha gústalle gardar as lembranzas das súas viaxes.

O sábado lucía o sol. Xa podía volver á costa da aira, un dos destinos nos que máis pensara durante os días previos a emprender camiño. As mazairas xa reverdeceran e a cerdeira daba algo de sombra. Vestinme de guiri cun pucho na cabeza e deiteime na herba, aínda algo húmida, para descansar as pernas.

Andaba eu nas verzas —a poucos metros delas, quero dicir— cando sentín rosmar unha muller. “Sábado Longo, vaite, vaite indo, que o día de Pascua éche o domingo“. Era certo!, xa só me quedaban unhas horas libres e había que volver á casa. Atopeina toda revolta. Quen demo entraría aquí na miña ausencia?