O único acusado polo dobre asasinato do Cash Record de O Ceao (Lugo), ocorrido hai case 30 anos, negou este luns a súa implicación co crime e sinalou que foron dous toxicómanos que coñeceu no cárcere –antes destes feitos– os que o incriminaron “para beneficiarse”, despois de que os pillasen traficando con droga.

O acusado, que entrou á Audiencia Provincial de Lugo coa cara practicamente tapada con gorro e máscara, negouse a responder os letrados da acusación e só contestou ás cuestións formuladas polo fiscal e pola súa letrada.

Así, M.J.V.C. recoñeceu que ía ao establecemento “case todas as semanas” a comprar alcol para o local que rexentaba na Rúa Nova e que, por tanto, coñecía ás vítimas, Elena e Esteban.

Nesta liña, apuntou que “non coñecía o nome dos falecidos” e tampouco “os seus horarios ou cando era a recadación” e precisou que, tras o crime, “seguiu indo ao establecemento” e do ocorrido “decatouse pola prensa”. Tamén negou ter altercados coa caixeira por non querer pagar as súas compras.

No seu relato, o acusado sinalou que en 1993 entrou en prisión por tráfico de drogas e armas e que alí coñeceu a dous toxicómanos que lle ofreceron vender droga no seu bar, algo ao que accedeu.

Deste xeito, apuntou que a estas dúas persoas “colléronas con droga e inventáronse o de Cash Record para beneficiarse”. Ademais, apuntou que “non chegaron a ir nin ao calabozo”.

“ERA UN SEGREDO A VOCES QUE ESTABA IMPLICADO”

A segunda chamada a declarar nesta primeira xornada foi a irmá da falecida, María Isabel López, que o día dos feitos acudiu, “como era habitual”, a recoller á súa irmá ao traballo, ao redor das 20 horas, acompañada dos seus dous sobriños de catro e seis anos.

No seu relato, López apuntou que estivo “a tocar o claxon”, pero que Elena “non daba saído” e cando se achegou ao local viu “todo apagado, salvo unha pequena luz e había música posta”, algo que “non era habitual”. Así, sinalou que deixou aos nenos coa súa nai e volveu ao Cash Record co seu pai e o seu marido, onde atoparon os cadáveres, e que posteriormente entrou o seu marido “que lles tomou o pulso”.

Ademais, López asegurou que “era un segredo a voces que M.J.V.C estaba implicado no crime”. Tamén lembrou que a relación do acusado coa súa irmá “era cliente habitual, de confianza” e que Elena “chegou a recomendarlle ao meu pai para que lle fixese unha reparación no bar”.

Así mesmo, López afirmou que acompañaba á súa irmá, tras recollela no establecemento, ao caixeiro automático a deixar o diñeiro da caixa “case todos os días” cando terminaba a súa xornada laboral.

O MARIDO DA VÍTIMA DI NON COÑECER Ao ACUSADO

Entre as testemuñas estivo o marido de Elena, que cobrou todas as indemnizacións a consecuencia do seu falecemento, quen destacou que “non coñecía” ao acusado antes dos feitos e que “nunca fora ao seu bar”.

Sobre o ocorrido aquela noite, explicou que se atopaba traballando cando “chegou a súa sogra chorando cos nenos” e indicou que foi á comisaría — que se acha á beira da cafetaría — e leváronlle “en coche patrulla” ao establecemento.

Nesta liña, aludiu a que antes de estar na cafetaría onde traballaba no momento dos feitos “ía algunhas veces pola tarde” a recoller a Elena e que “a acompañou moitas veces ao caixeiro”.

“Os INGRESOS FACÍANSE NA OFICINA”

O encargado do Cash Record no momento dos feitos e o outro empregado pasaron tamén este luns pola Audiencia Provincial, onde ambos negaron que antes do crime levasen a cabo no caixeiro automático. Así, puntualizaron que “os ingresos se facían na oficina” e “normalmente ía o encargado”.

No seu testemuño, o entón encargado do establecemento contou que ao irse o último cliente “pechábase o portalón e moitas veces a porta interior, que só se abría despois se era alguén coñecido”, polo que considerou que ao autor dos feitos “tíñaselle que coñecer”.

Así, resaltou que a Elena “sempre ían buscala” á saída, pero que “non sabía de que o acusado se tentase irse algún día sen pagar”. Pola súa banda, o outro empregado, que nunca traballaba os sábados pola tarde, tamén dixo que “habitualmente levaba a recadación o encargado” e que cre “que sempre na oficina”. Deste xeito, ao decatarse dos feitos acudiu ao local pero cando chegou “xa había cadáveres”.

Nesta xornada declarou tamén un vixiante de seguridade do polígono de O Cea. Así, tívose en conta outro testemuño, dunha persoa xa falecida.

CASE TRES DÉCADAS ESPERANDO O XUÍZO

Era a noite do 30 de abril de 1994 cando Isabel, preocupada pola tardanza en regresar a casa da súa irmá Elena, desprazouse ata o Cash Record do Polígono de Ou Ceao de Lugo para descubrir que tanto ela como Esteban, un reponedor, os únicos traballadores do establecemento á hora do peche, foran asasinados a tiros no transcurso dun roubo.

Así daba inicio uno dos casos máis complexos do sistema xudicial español e toda unha excepción: a Audiencia de Lugo abriu este luns xuízo oral contra o único acusado deste crime, unha vista que se basea no sumario xudicial en aberto e en trámite máis antigo do país.

No transcurso de todo este tempo, o dobre crime do Cash Record de Lugo estivo a piques de prescribir fronte á loita incansable das familias das vítimas para que non caese no esquecemento.

A investigación inicial, pouco puido determinar do autor ou autores do crime no seu momento, salvo que o ataque produciuse no momento do peche do establecemento e que as vítimas abriron a porta a unha persoa que non parecía supor unha ameaza para eles, polo que as súas familias sempre creron que era alguén coñecido.

Para o procesado, as familias das vítimas, que exercen a acusación particular, piden 28 anos de prisión polos dous homicidios e por un delito de roubo con violencia, dado que levaron tamén un botín dun cinco millóns de pesetas (30.000 euros). A Fiscalía, con todo, non presentou cargos contra o procesado, pois non ve probas de cargo contra el.