No bico de Cervantes, aló no Piornedo, ao Entroido chámanlle Entroiro e os disfraces veñen sendo unha maranfallada. “Antes había xente que se disfrazaba durante máis dunha semana. Iso foise perdendo, pero queremos conservar a esencia da tradición”, explican dende Teitos de Piornedo, asociación que colabora nas actividades organizadas pola asociación O Teixeiro.
No Piornedo préndense as fachas e córrese o Entroiro. O luns 24 de febreiro, a veciñanza vestirase con “trapos vellos e grandes” —os maranfallos— e cubrirá o rostro con carantoñas elaboradas a man a partir de cartois e cordas. “Non son moi cómodas”, admiten, “pero o bonito é que as facemos todos xuntos”.
Van de casa en casa, gastan algunha broma, sentan tras da cociña, buscan algunha risa… e procuran non ser identificados. “Antes había algunhas persoas que levaban un pau para se defender de quen quería quitarlle a careta”, lembran. E se hai quen lles dea un chourizo ou unhas orellas, tampouco din que non.
Segundo aseguran, o momento no que se reúnen máis persoas é á noitiña, á hora de acender a fogueira. “Os nenos quedan enganchados mentres miran para o lume”. Eles han de ser quen termen desta tradición de aquí en diante. Mentres tanto, todos intentan pór o seu gran de area.
‘CROWDFUNDING’ PARA TEITAR AS PALLOZAS
Teitos de Piornedo, por exemplo, convidou a participar no Entroiro a aquelas persoas que aportaran certa cantidade económica na campaña de micromecenado que lanzaron hai unhas semanas. Nunha breve conversa a fío do Entroiro, aproveitan para facer unha actualización sobre o apoio recibido, que califican de “moi bo”.
A día 18 de febreiro, xa conseguiron 7.415 euros, moi por riba da cantidade mínima precisa para sufragar os custos de teitar as pallozas. “Como a campaña vai indo bastante ben, xa encargamos o material e empezamos a pechar as parcelas do centeo”, contan. O ‘crowdfunding’ segue activo, pendente de conseguir o obxectivo óptimo de 10.000 euros. “Pero o realmente bo sería que isto chamara a atención da Administración. Nós estamos dispostos a facer o que poidamos, pero non é suficiente”, conclúen.
